De tiet vliegt waar je biestiet

Heremetiet, nog maar drie weekjes Nepal en dan zit het er al op hier. De tijd gaat nu echt ongelooflijk snel. De aankomende drie weken staan in het teken van het afronden en presenteren van mijn conclusies hier. Ik ben er nu definitief uit: voor de onderzochte producten is export niet een verstandige vervolgstap. Als de Chepang (bevolking voor wie ik werk) nu zich gaan richten op export worden de risico’s te groot. Hun organisatie is er simpelweg nog lang niet aan toe, en bovendien zijn de lokale mogelijkheden veel interessanter!

Voor mij is het op zich best een teleurstelling. Ik had gehoopt containers te kunnen verschepen en direct inkomen te genereren voor de Nepalese boeren. Maar door een negatief advies te geven voorkom ik nu wel veel verloren geld, en geef ik een inzicht in de problematiek. Ik hoop daarmee in ieder geval blijvende kennis te ontwikkelen. Persoonlijk ben ik overigens wel een groot afnemer van de honing!

Afgelopen maand ben ik op bezoek geweest bij de Chepang. Het was echt een geweldige ervaring. Het is echt bijzonder om de schoonheid van een simpel leven van zo dichtbij mee te maken. Ik vraag me serieus af wie er gek is! De Chepang gaan nu nog met een kilo honing naar de stad en ruilen het voor masala en zout. Dat is toch geweldig! Ze hebben nauwelijks een idee van kostprijzen, verkoopprijzen, marges etc. Toen we in de dorpjes aankwamen werden er stukken honingraten voor ons afgebroken en zaten we op de grond met honing op ons schoot!

Afgelopen week is Eek bij me op bezoek geweest. We hebben een mooie motortocht door Nepal gemaakt. Merkte wel dat de Groningse jongens beter tegen bier kunnen dan de thee-minded Grunningse afstudeerders in Azië… daar moet aangewerkt worden! Samen hebben we de Poon Hill beklommen tot 3250. Wegens tijdsgebrek hebben we die tocht een beetje overdreven, en in één dag van 2700m naar 3200m geklommen en toen de hele dag afgedaald terug naar 1000m. Ik zit nu nog met kromme poten… Oja, nog een mooie: Ik kwam om 06.00 bovenop Poon Hill een gids van 3 jaar geleden tegen. Dit keer herkende ik een Nepalees eerder dan hij mij! Was weer erg mooi!!

Mijn leven hier heeft echt vormen aangenomen: vanmiddag komt de ober van een restaurant langs om samen te gaan mountainbiken, en daarna rijd ik naar de taxichauffeur om te spelen met zijn kinderen en samen te eten. Hij stond vanochtend om 07.30 al voor mijn deur (ik ben sinds gister terug) om te vragen of ik langs wilde komen. Hij zelf verveelt zich vandaag want er is weer een Bandh afgeroepen door de Maoïsten. Dat betekent een grote staking, en dus ook verboden met je taxi te rijden… Tja, de Maoïsten zijn wel erg actief. Eek en ik kwamen tot de conclusie dat het wel een aandoenlijke strijd is. Beide partijen zijn namelijk niet echt sterk of professioneel, en die strijd moddert maar door. Zo af en toe knalt er wel eens een echt bom, maar gelukkig sparen de Maoïsten de bevolking tot nu toe altijd. Inmiddels heb ik het idee dat ze zo wel echt sympathie van de bevolking winnen. De mensen van de overheid en het leger zijn wel in gevaar. Voor mij persoonlijk is alles veilig: Politiemensen lachen als ze mijn rode haar zien en ik mag meteen door rijden bij security checks. En Maoïsten vinden rood ook geweldig!

Lang genoeg wel weer. Ik heb veel meer te vertellen maar dat doe ik wel weer als ik terug ben in Nederland!! Oja, mijn mobiel werkte de afgelopen 2 weken niet meer. Misschien volgende week wel weer, als de koning goed gezind is. Vaste lijnen werken wel. Ik ben wel te bereiken op mijn hotel: 00977-1-4420159 of 00977-1-2190495, kamer 405. Of op mijn werk: 00977-1-5523444 en dan vragen naar “Mister Drik” of gewoon die rooie!

Nog één berichtje en ik ben weer thuis… niet te geloven!!


Namaste!!!