Van pooier naar schooier

Het eerste bericht vanuit het mooie China! Het is maandag, maar vanochtend stond ik niet bepaald op met het maandagochtend gevoel. Dit was namelijk de eerste vrije dag en de eerste vrije minuten in China. We hebben echt een ongelooflijk indrukwekkende week achter de rug. Heel veel gezien, veel meegemaakt, veel gepraat, gegeten en gedronken. Aan het einde van de week had ik een hoofd vol indrukken, twee grote wallen en een jaartje ouder. Maar wel heel gelukkig en tevreden!

Ik heb een aantal foto's gepost om een idee te geven van wat we allemaal hebben gedaan. Meestal zaten we om 08.00 aan het ontbijt, hadden we een mega drukke dag, 15 minuten tijd om te douchen voordat we gingen tafelen. Dan na het tafelen kwam er meestal een klein feestje en hadden we de 5 uurtjes nodig om weer op te laden voor de volgende dag... Je snapt, moe maar voldaan dus aan het einde van de week.

Het is echt vreemd te ontdekken wat China met me doet. Het bruist aan alle kanten en de mensen zelf zijn zo ontzettend gedreven, helemaal te gek! Overal zie je de meest geweldige wolkenkrabbers uit de grond worden getrokken, en ze blijven maar doorgaan. Is dat beangstigend voor Nederland? Ik geloof het niet. Ze verdienen hier betere tijden en het is helemaal geen agressieve houding tov de rest van de wereld. Een mooi voorbeeld is de foto van honderden Chinezen in een tunneltje onder de weg door. Tel maar eens het aantal dat lacht!

Omdat de gouden week is begonnen is het sinds vrijdag gekke werk in Beijing. Op het plein van de hemelse vrede bevonden zich een miljoen mensen. Dat is gewoon niet voor te stellen. We wilden wel graag een groepsfoto maken daar, dus voor we het wisten begonnen allemaal chinezen zich er mee te bemoeien om ruimte te maken voor een mooie pose van onze groep. Dat kun je je toch bijna niet voorstellen. En ik praat dus echt over een enorm plein bomvol met Chinezen! Mensen, kom het zien!!

Armoede is hier ook natuurlijk, en ook grote armoede. Ook dat is de waarheid van China. Om toch een steentje bij te dragen heb ik iets moois bedacht. In de bus kwamen twee van onze reizigers met een complete koffer vol nep horloges aanzetten. Die hadden ze gekocht van een straatverkoper. Ik ben toen een veiling in de bus begonnen met als doel om met de opbrengst de armsten hier te kunnen helpen. Dat is zo gigantisch uit de klauwen gelopen dat Peet en ik niet alleen hier aan de slag kunnen, maar ook bij kunnen dragen aan een dagopvang voor geestelijk gehandicapten in Soest!!

Slechts een paar indrukken van deze ontzettend mooie week. Nu is het tijd om bij te slapen, te ontspannen en dan donderdag op de trein naar Vietnam!! Niets meer luxe hotels en soft sleepers in de trein. Nee weer lekker eten op straat en slapen in een dormitory. Ik heb dr zin an!

Het beste allemaal, en bedankt voor de vele leuke reacties!!!

Groet,

Dirk